Het zal zo ongeveer in 1968 zijn geweest. Ik zat op de lagere school. Het waren de hoogtijdagen van Batman, de Thunderbirds en de nooit meer overtroffen TV-serie Voyage to the bottom of the sea, die we als ik me het goed herinner allemaal nog op zwart-wit TV bekeken.
Ik moest er onlangs weer aan denken door het overlijden van Batman-acteur Adam West. Die samen met Robin goed van het leven genoten heeft in die tijd, begrijp ik uit de latere verhalen.
Maar voor ons waren Batman & Robin geheimzinnige helden, die navolging verdienden. In Amsterdam deed destijds het verhaal de ronde over een jongetje dat tragisch uit zijn raam was gesprongen, omdat hij Batman wilde imiteren. Ik weet niet of het waar is.
Ik verzamelde alles wat met Batman & Robin te maken had en natuurlijk ook van de Thunderbirds: ik had ze allemaal nagebouwd met bouwpakketten. Toen ik jarig was en er een Thunderbirds tijdschrift bij de presentjes zat had ik alleen maar oog dáárvoor en niet voor de duurdere cadeaus, hoorde ik later van mijn ouders.
Met mijn beste vrienden Geert en Job van de Hildebrandschool sprak ik af na schooltijd. We vonden dat het tijd was een geheim genootschap op te richten. Een verborgen organisatie, naar het voorbeeld van International Rescue van de Thunderbirds. Op school mocht niemand weten dat we er lid van waren.
Ik weet niet meer wie van ons op het idee kwam, maar één van ons opperde het idee dat onze geheime club als dekmantel een soort textielfabriek moest worden. Kort gezegd, een Naaihuis. Om het een beetje mysterieuzer te laten klinken opperde een ander de naam Detective Naaihuis. Afgekort als DNH. Aldus werd besloten.
De plaats waar DNH door ons gevestigd werd was in de kelder van de dierenartsenpraktijk van mijn grootvader en vader, aan de Johannes Verhulststraat in Amsterdam, waar we toen nog woonden. Er was in de kelder een oud kolenhok welke niet meer gebruikt werd. Mijn vader bewaarde er hout voor de open haard en we mochten er spelen.
We waren uiterst productief en enthousiast als jonge leden van onze geheime organisatie. Er werden passen gemaakt waarmee we ons konden identificeren als DNH-leden wanneer dat nodig was. We hingen overal bordjes op met DNH: Detective Naaihuis. Ik tekende een computer, een tekening die ik nog steeds heb. Zie deze foto.
Zo vermaakten we ons op de lange woensdagmiddagen na schooltijd. Het enige dat we in onze onbegrensde naïviteit van achtjarigen niet begrepen, was dat mijn ouders in een deuk van het lachen lagen, telkens als wij de naam Detective Naaihuis lieten vallen.
Weblog Jan Gajentaan 