Het boek van Wim

Uiteindelijk en misschien te laat ben ik er dan aan begonnen. Het boek van Wim van Rooy: Waarover men niet spreekt. Een boek met bezonken gedachten over postmodernisme, Europa en islam. Ik kreeg het cadeau van een twittervriend.

De laatste tijd heb ik meerdere blogs geschreven over islam en islamisme, mede naar aanleiding van het PVV A4 programma en het voorstel van de PVV om alle moskeeën te sluiten, zie  o.a. dit blog.

Bestrijden we de islam of het islamisme?
Terwijl Geert Wilders zich richt tot de islam als geheel en dat een verfoeilijke ideologie vindt, zie o.a. zijn stuk in NRC uit 2010, Moslims bevrijd u en u kunt alles, volgt Marine Le Pen een meer politieke en ook juridische (geen wonder, Marine is juriste) lijn.

Marine Le Pen richt zich op de radicale / politieke islam, het islamisme dus, zij wil radicale stromingen verbieden, tegelijkertijd de massa-immigratie stoppen maar laat een bepaalde ruimte voor samenwerking met gematigde, geëmancipeerde moslims, zowel binnen als buiten Frankrijk. In 2011, voordat zij de samenwerking met de PVV aanging, heeft Marine Le Pen wel eens uitgelegd voor de Nederlandse radio waar het verschil precies zit in de islam standpunten tussen beide partijen.

Mijn stelling tot nu toe is geweest: wie er nu precies gelijk heeft weet ik niet, ik ben immers geen islamdeskundige, maar de lijn van Marine Le Pen biedt veel praktische voordelen. Politiek is immers ook een kwestie van strategie, doel en middelen.

Hoe kunnen eurosceptische partijen zoals PVV of Front National, die de democratische natiestaat willen herstellen tegen de dominante EU met haar massa-immigratie ideologie,  zich een weg naar de macht banen?

De standpunten van Marine Le Pen met betrekking tot immigratie en integratie lijken eerder te leiden tot de macht waar Geert Wilders – misschien met het gelijk aan zijn zijde – in Nederland nogal geïsoleerd staat met zijn standpunten, los van zijn eigen aanhang natuurlijk.

Het PVV A4-programma met oproep tot sluiting van alle moskeeën lijkt niet aan te sluiten bij de wensen van de meerderheid van de Nederlanders. Sinds het gepubliceerd is daalt de PVV stevig in de peilingen en komt de VVD bijna langszij. Dat is uiteraard geen argument voor of tegen het gelijk van Wilders, maar meer een electorale realiteit.

Intellectuele eerlijkheid
Dit alles gezegd zijnde en natuurlijk blijft politiek ook altijd een kwestie van doel, strategie en middelen (politiek is de kunst van het haalbare, is een oud adagium) vond ik toch dat ik me hiermee te gemakkelijk er vanaf maakte.

Want is het onderscheid dat Marine Le Pen maakt tussen islam en islamisme niet in zekere zin een kunstmatig of juridisch onderscheid? Is de islam niet één geheel, ook volgens de eigen interpretatie van de moslims en is niet al 1400 jaar gebleken dat de islam allesbehalve een religie van de vrede is, zoals Obama en de EU-elite ons willen doen geloven?

In die zin, komt het boek van Wim van Rooy voor mij op het juiste moment. Ik ben nu een kleine 70 bladzijden op streek en kan er dus nog niet te veel over zeggen.

Zeker is wel dat Wim van Rooy zijn boek heeft geschreven met een brute eerlijkheid, maar ook met een grote intellectuele diepgang en indrukwekkende multidisciplinaire belezenheid, waardoor het boek misschien niet voor iedereen even toegankelijk is.

Het boek gaat niet alleen over de islam en de geschiedenis van de islam maar ook over de verwording van de politieke en intellectuele elite in het Westen. Van Rooy richt zijn geestelijke pijlen op de EU en het regime van Obama. Zo schrijft Wim van Rooy bijvoorbeeld (pag. 68):

De geloofspunten van het dolle Europa zijn de volgende: de EU is de oplossing voor alles, migratie en multiculturalisme zijn, ondanks alle counterfacts, verrijkend, en islam – wat tot nader order “onderwerping” betekent – is in de EU-perceptie de religie van de vrede, een dogma dat in een destructieve bui van masochisme vooral door andere kerken verspreid wordt maar meer nog door Obama en zijn volgelingen, die bijvoorbeeld alle opleidings- en antiterreurhandboeken en cursussen voor ordehandhavers opschonen en taalkundig zuiveren van ongewenste kenmerken met betrekking tot de islam.

Na zeventig bladzijden gelezen te hebben kan ik al zeggen dat dit boek van Wim van Rooij een echte aanrader is voor een ieder die de overtuiging of de intuïtie heeft dat het heersende politiek-correcte denken ons op een volkomen verkeerd spoor heeft gebracht, niet alleen ten aanzien van de islam, maar ook ten aanzien van veel andere onderwerpen zoals bijvoorbeeld de EU-constructie voortvloeiende uit het Verdrag van Maastricht van 1992 en latere verdragen.

Je zou wensen dat ook degenen die nog wél bij het heersende politiek-correcte denken zweren, op zijn minst dit boek zouden lezen. Wat betreft mijn eigen “onderzoeksvraag”  zoals hierboven aangegeven – in hoeverre is het zinvol onderscheid te maken tussen islam en islamisme – is het nog te vroeg om een antwoord te geven. Daarvoor moet ik minstens het boek van Wim helemaal uitgelezen hebben en wellicht ook andere werken, en vervolgens daarop reflecteren. Kortom, werk in uitvoering!